Τι γίνεται όταν αφήνεις το παλιό σου Seat για να μπεις σε ένα ηλεκτρικό Lexus που μοιάζει περισσότερο με.. διαστημόπλοιο παρά με αυτοκίνητο; Η εμπειρία υπόσχεται τεχνολογία, πολυτέλεια, μέλλον.. αλλά η πραγματικότητα κρύβει και κάτι άλλο: φορτιστές σε McDonald’s, έξοδα, άγχος για το αν θα φτάσεις στον προορισμό σου… και πολλές, πολλές ειδοποιήσεις.
Ο Kieran Kelly, λάτρης των παλιών, απλών αυτοκινήτων, δοκίμασε για πρώτη φορά το μέλλον της οδήγησης, και το αποτέλεσμα είναι ένα road trip γεμάτο αντιφάσεις. Από το σοκ της πρώτης εκκίνησης μέχρι τις σκέψεις για… πώληση νεφρού για να μπορεί να το φορτίζει κάθε τρεις και λίγο, αυτή είναι η δική του ιστορία:
«Το ημερολόγιο ενός πρωτάρη οδηγού ηλεκτρικού αυτοκινήτου:
Μπαίνοντας στο Lexus RZ 450e, ένιωσα περίπου όπως φαντάζομαι ότι ένιωσε ο Tony Stark την πρώτη φορά που ενεργοποίησε τη στολή του Iron Man: εκστασιασμένος και ελαφρώς χαμένος. Περίμενα σχεδόν να ακούσω τον Jarvis να μου μιλάει.
Όπως πολλοί στην ηλικία μου (στη δεκαετία των 20), μέχρι τώρα οδηγούσα μόνο μεταχειρισμένα βενζινοκίνητα ή πετρελαιοκίνητα hatchbacks – ένα Volkswagen Polo του 2004 και ένα Seat Ibiza του 2012, αν θέλετε λεπτομέρειες. Πιστοί, θορυβώδεις, αλλά λίγο ετοιμόρροποι σύντροφοι στην οδήγηση. Αλλά οι εποχές αλλάζουν, και όλα δείχνουν πως το μέλλον ανήκει στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Έτσι, αποφάσισα να τολμήσω την πρώτη μου εμπειρία με ένα από τα τελευταία μοντέλα της Lexus.
Για έναν πρωτάρη σαν εμένα, το RZ 450e έμοιαζε με διαστημόπλοιο με ρόδες – κάθε καινούργιο χαρακτηριστικό με μπέρδευε αλλά και με ενθουσίαζε ταυτόχρονα.
Έχοντας μάθει να λύνω χειρόφρενο και να ξεκινάω, το γεγονός ότι χρειαζόταν να πατήσω φρένο για να ανάψει το αυτοκίνητο, μου πήρε δύο ολόκληρα λεπτά να το ανακαλύψω. Και μετά – μαγεία – το κάθισμα και το τιμόνι προσαρμόστηκαν αυτόματα στα μέτρα μου.
Η οθόνη του ταμπλό φωτίστηκε με το λογότυπο της Lexus και μεταμορφώθηκε σε iPad, γεμάτο Spotify, Google Maps και WhatsApp. Δεν ήταν αυτοκίνητο. Ήταν κινητό τεχνολογικό hub με ρόδες.
Πολυτέλεια από… άλλη διάσταση
Η δερμάτινη επένδυση σε απόχρωση τερακότα και ο ατμοσφαιρικός φωτισμός δημιουργούσαν την αίσθηση luxury lounge στο Λας Βέγκας, σχεδιασμένο από minimal αρχιτέκτονα. Μέσα σε λίγα λεπτά αναρωτιόμουν πόσο πιάνει ένας νεφρός στη μαύρη αγορά. Το αυτοκίνητο «φώναζε» πολυτέλεια – κι εγώ ήθελα να μπω στο παιχνίδι.
Όλοι οι εφιάλτες για ηλεκτρικά που είχα διαβάσει το προηγούμενο βράδυ – μπαταρίες που «πεθαίνουν» στη μέση της διαδρομής, αινιγματικά λαμπάκια – εξαφανίστηκαν. Είχα πειστεί.
Μέχρι που άρχισα να οδηγώ.
Ο πρώτος προειδοποιητικός ήχος ήρθε μόλις έφτασα τα 34 χλμ/ώρα σε δρόμο με όριο 32. Το Lexus με επέπληξε ευγενικά. Λίγο αργότερα, με ενημέρωσε για “έλλειψη προσοχής οδηγού” – λίγο άδικο, αν σκεφτεί κανείς ότι προσπαθούσα απλώς να ανοίξω το Google Maps.
Ήταν σαν να με μάλωνε μια πολύ ακριβή νταντά.
Η κίνηση Παρασκευής στο δυτικό Λονδίνο δεν είναι ποτέ ευχάριστη, αλλά όταν το ίδιο σου το αυτοκίνητο αμφισβητεί συνεχώς τις κινήσεις σου, η κατάσταση χειροτερεύει. Το Lexus φαινόταν να πιστεύει πως ήμουν επικίνδυνος οδηγός. Η αλήθεια είναι ότι τότε, το αίσθημα ήταν αμοιβαίο.
Η στιγμή που “δέσαμε”
Όταν έφτασα στον M42, καθ’ οδόν για να συναντήσω τη φίλη μου και την οικογένειά της στη βόρεια Ουαλία, το RZ άρχισε να αποκαλύπτει τις αρετές του. Το αυτοκίνητο “κολλούσε” στο δρόμο σαν να είχε μαγνήτες στα λάστιχα – καμία σχέση με το Ibiza, που πάνω από 100 χλμ/ώρα τρέμει και στρίβει σαν καρότσι σούπερ μάρκετ
Το αυτόματο φρενάρισμα ήταν ομαλό, το lane assist πραγματικά βοηθητικό, και η προειδοποίηση για “οχήματα που πλησιάζουν από πίσω” επάξια των προσδοκιών μου.
Με μια στάση έμαθα και το Apple CarPlay. Με τη μουσική μου να παίζει, η καμπίνα απέκτησε ξανά το vibe πολυτελούς νυχτερινού κλαμπ. Μάλιστα, κατάφερα και να απενεργοποιήσω τις ηχητικές προειδοποιήσεις ταχύτητας (κράτησα τις οπτικές, δεν είμαι τόσο αντιδραστικός).
Δύο ώρες μετά, έφτασα στο σπίτι των γονιών μου στο Warwickshire για τσάι – και εκεί με περίμενε το πρώτο μεγάλο πρόβλημα: πού θα φορτίσω;
Οι γονείς μου, με Range Rover και Mini Cooper, δεν έχουν φυσικά φορτιστή στο σπίτι. Κατέβασα το περιβόητο ZapMap και βγήκα στο κυνήγι για ηλεκτρικό ρεύμα.
Ο κοντινότερος φορτιστής; Σε McDonald’s. Με 24 χλμ αυτονομίας, έφτασα οριακά και δοκίμασα για πρώτη φορά τον “γρήγορο” φορτιστή.
Η διαδικασία φαινόταν απλή: Κάρτα, καλώδιο, αναμονή. Χρησιμοποίησα InstaVolt, που χρεώνει 45 λίρες προκαταβολικά, ανεξάρτητα από το πόσο θα φορτίσεις. Τα υπόλοιπα ρέστα θα επιστρέφονταν περισσότερο από μια εβδομάδα αργότερα.
Στη μιάμιση ώρα που πήρε το “γρήγορο” γέμισμα, ήπια δύο άνοστα τσάγια McDonald’s και σχεδόν υπέκυψα στην ιδέα να “φορτίσω” κι εγώ με nuggets.
Κι εκεί, με το βλέμμα χαμένο, σκεφτόμουν: Το Ibiza μου κάνει πάνω από 600 χλμ με ένα γέμισμα, ενώ το Lexus με το ζόρι έφτανε τα 320.
Για κάποιον που μένει στην πόλη και δεν φεύγει ποτέ από τον δακτύλιο, ίσως δεν είναι πρόβλημα. Για εμένα, που ταξιδεύω συχνά σε Midlands και Cheshire, ήταν deal breaker. Και μην ξεχνάμε: τον χειμώνα, η αυτονομία πέφτει κι άλλο.
Μέχρι να ολοκληρώσω το ταξίδι στη βόρεια Ουαλία και πίσω στο Λονδίνο, είχα φορτίσει πέντε φορές. Δηλαδή πέντε καταθέσεις των 45 λιρών και πέντε στάσεις που σε κορόιδευαν με τη λέξη “γρήγορη”.
Σε ένα κυριακάτικο γεύμα για τη Γιορτή της Μητέρας, πέρασα τη μισή ώρα υπολογίζοντας αν θα προλάβαινα τον επόμενο φορτιστή.
Τα κατάφερα. Και όταν ήρθε ο εκπρόσωπος της Lexus να πάρει το αυτοκίνητο πίσω, ομολογώ ότι ένιωσα μια θλίψη.
Λίγες μέρες μετά, ήμουν στο Μιλάνο σε event της Lexus στη Design Week, όπου παρουσίαζαν το μέλλον της ηλεκτροκίνησης. Ευτυχώς, δεν ρίχνονται με τα μούτρα αποκλειστικά στα EVs.
«Δεν είναι όλες οι χώρες και όλοι οι καταναλωτές στην Ευρώπη το ίδιο έτοιμοι για EVs», μου είπε ο Pascal Ruch, αντιπρόεδρος της Lexus Ευρώπης. «Θα έχουμε περισσότερα EVs, αλλά θα συνεχίσουμε να διαθέτουμε υβριδικά και plug-in, ώστε να έχουμε επιλογές.»
Εκεί είδα και το νέο concept car LF-ZC, με καμπίνα Black Butterfly, εμπνευσμένο από την ιαπωνική φιλοσοφία A-Un no Kokyū – «αρμονική αναπνοή». Στόχος; Η οδηγική εμπειρία να είναι τόσο φυσική όσο το να κρατάς ένα smartphone.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ένιωσα αυτή τη σύνδεση με το RZ. Ναι, γκρίνιαξα για την αυτονομία και τη φόρτιση, αλλά το φρενάρισμα και το υπερευαίσθητο τιμόνι ήταν πραγματικά κορυφαία. Δεν τα βρίσκεις αυτά σε πετρελαιοκίνητα σαράβαλα δεκαετίας.
Όμως η αλήθεια είναι μία: Μέχρι να βελτιωθεί το δίκτυο φόρτισης και η αυτονομία, τα EVs παραμένουν αμήχανα για πολλούς οδηγούς. Σαν να αγοράζεις smartphone με δύο ώρες μπαταρία και φορτιστή που δουλεύει μόνο σε συγκεκριμένα καφέ.
Οπότε, το Seat Ibiza «κερδίζει» ακόμα ένα ΚΤΕΟ. Όταν έρθει η ώρα να το αποχωριστώ μια και καλή, μάλλον θα το ανταλλάξω με ένα υβριδικό – τη γέφυρα ανάμεσα στον Iron Man και την πραγματικότητα, χωρίς στάσεις για McNuggets κάθε 240 χιλιόμετρα.
