Κάθε καλοκαίρι ξεκινά με ελπίδες, λίστες και μια βαλίτσα που περιέχει αντικείμενα που δεν θα φορέσεις ποτέ. (Γιατί πήρες παπούτσια με τακούνι στο νησί; Κανείς δεν ξέρει.) Αλλά κάτω από τον ήλιο, πίσω από τις αναρτήσεις με καρύδες και τα “πάμε παραλία”, υπάρχει πάντα εκείνη η υπόγεια υπόσχεση:
Ίσως φέτος συμβεί κάτι. Κάτι πραγματικό. Κάτι που δεν ποστάρεται, αλλά μένει.
Και ξέρεις κάτι;
Το φετινό καλοκαίρι, δεν θα είναι σαν όλα τ’ άλλα. Όχι γιατί θα πας κάπου “ψαγμένα”. Ούτε γιατί θα πάρεις άλλο μαγιό.
Αλλά γιατί, για πρώτη φορά, δεν περιμένεις από το καλοκαίρι να σε αλλάξει. Το αλλάζεις εσύ.
Δεν χρειάστηκε ούτε θεραπεία σε νησί ούτε γκουρού. Απλώς, κάπου ανάμεσα στον τρίτο καφέ και τον δεύτερο καύσωνα, άρχισες να πιάνεις τον εαυτό σου αλλιώς.
Αισθάνεσαι ότι παίρνεις πιο ενσυνείδητες αποφάσεις. Κουράστηκες να επικρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου.
Και ξαφνικά, ακόμα κι ένας περίπατος δίπλα στη θάλασσα γίνεται εμπειρία επιπέδου “mini διαφώτιση”.
Αυτό που κάποτε λεγόταν “πράγματα που κάνεις όταν δεν έχεις λεφτά” – τύπου παίζουμε χαρτιά, καθόμαστε στο πεζούλι, βλέπουμε τον ουρανό – τώρα λέγεται “slow living”.
Και το απολαμβάνεις.
Χωρίς άγχος να βγεις, να φανείς, να κάνεις κάτι “wow”. Γιατί το πραγματικό wow έρχεται όταν απλώς είσαι παρών.
(Και κανείς δεν σε κρίνει πια που δεν ανέβασες story στο ηλιοβασίλεμα. Το έζησες. Αυτό φτάνει.)
Το καλοκαίρι μάς έχει συνηθίσει σε φλερτ τύπου 3ήμερης εκδρομής. Αλλά φέτος, κάτι αλλάζει. Οι κουβέντες πάνε λίγο πιο βαθιά. Τα βλέμματα κρατάνε λίγο παραπάνω.
Δεν είναι απαραίτητα ρομάντζο. Είναι το “κάθομαι μαζί σου και δεν έχω ανάγκη να κοιτάξω το κινητό μου”.
Κι αυτό, φίλε/η μου, είναι ερωτικό από μόνο του – είτε μιλάμε για φίλους, για νέες γνωριμίες ή για κάποιον/α που σε κοιτάει σαν να μην είσαι φόντο.
Ξέρεις εκείνο το “από Σεπτέμβρη ξεκινάω γυμναστήριο, σχέδια, ζωή, κλπ”;
Σπαρταράει από γέλια.
Γιατί το φετινό καλοκαίρι δεν σε αφήνει να περιμένεις. Σε σπρώχνει. Με τρόπο απαλό, αλλά σταθερό:
Κάν’ το τώρα. Πες το τώρα.
Κλείσε εκείνο το εισιτήριο. Ζήτα αυτό που φοβόσουν. Άνοιξε χώρο για κάτι καινούριο.
Όχι γιατί “πρέπει”, αλλά γιατί τελικά, δεν έχεις καμία διάθεση να αφήσεις κι αυτό το καλοκαίρι να σε προσπεράσει.
Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα νησί. Μπορείς να βρεις καλοκαίρι σε ένα παγκάκι με καλό φίλο.
Σε ένα βράδυ που δεν πήγες πουθενά, αλλά μίλησες για όλα. Σε εκείνο το τραγούδι που σε έπιασε να χαμογελάς ενώ περίμενες το φανάρι.
Γιατί τελικά, το “καυτό” δεν έχει να κάνει με το πόσο ανεβαίνει ο υδράργυρος,
αλλά με το πόσο ανάβεις εσύ όταν σταματάς να κρύβεσαι πίσω από τον αυτόματο πιλότο της καθημερινότητας.
Και μπράβο του.
Γιατί δεν το θέλεις τέλειο. Το θέλεις αληθινό.
Και αν στο τέλος του θυμάσαι λιγότερα από όσα φωτογράφισες, αλλά ένιωσες περισσότερα από όσα είπες, τότε ναι:
Ήταν το πιο καυτό καλοκαίρι της ζωής σου.
Και όχι, δεν φταίει ο καιρός. Φταις εσύ.
