Από χθες βράδυ, ο νέος νόμος για την Κοινωνική Αντιπαροχή και την Κοινωνική Μίσθωση είναι πλέον σε ισχύ, φέρνοντας μαζί του σημαντικές αλλαγές στην πολιτική στέγασης. Παράλληλα, θεσπίζεται η ισοβιότητα της τριτεκνικής ιδιότητας για γονείς και παιδιά με αναπηρία, μια ρύθμιση που αναμένεται να επηρεάσει χιλιάδες οικογένειες.
Η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Δόμνα Μιχαηλίδου, σημείωσε ότι «η χώρα διαθέτει πλέον δύο νέα εργαλεία για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης», υπογραμμίζοντας πως οι τρίτεκνες οικογένειες και οι οικογένειες με παιδιά με αναπηρία «βγαίνουν θεσμικά ενισχυμένες».
Με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου, το Υπουργείο απαντά σε 11+1 καίρια ερωτήματα, ξεκαθαρίζοντας πώς θα λειτουργήσει στην πράξη το νέο πλαίσιο.
Εισάγει δύο νέα εργαλεία στέγασης:
Παράλληλα, προβλέπεται:
Πρόκειται για συνεργασία κράτους – ιδιωτών. Ο ιδιώτης με δικά του κεφάλαια κατασκευάζει ή ανακαινίζει δημόσια ακίνητα. Το 30% των νέων κατοικιών αποδίδεται στο Δημόσιο και διατίθεται με χαμηλό ενοίκιο σε νέους, οικογένειες και ευάλωτα νοικοκυριά. Τα υπόλοιπα διατίθενται στην αγορά.
Από δύο «δεξαμενές»:
Η επιλογή θα γίνεται από τον ΟΠΕΚΑ με κοινωνικά κριτήρια: εισόδημα, περιουσιακή και οικογενειακή κατάσταση, ηλικία παιδιών, ύπαρξη αναπηρίας.
Το ενοίκιο θα είναι σημαντικά χαμηλότερο από την αγορά. Θα καθορίζεται με βάση εισόδημα, αξία ακινήτου ή συνδυασμό τους. Δεν το ορίζει ο κατασκευαστής, αλλά η Πολιτεία μέσω Υπουργικής Απόφασης.
Η διαχείριση μπορεί να ανατεθεί σε ιδιώτη στο πλαίσιο της σύμβασης, ώστε να διασφαλίζεται τακτική συντήρηση και επισκευές, διατήρηση της αξίας των κατοικιών και ποιότητας ζωής των ενοίκων.
Όχι. Θα εντάσσονται στον οικιστικό ιστό, μαζί με ιδιωτικές κατοικίες, ώστε να αποφεύγεται ο κοινωνικός διαχωρισμός.
Οι πρώτες συμβάσεις Κοινωνικής Αντιπαροχής θα ξεκινήσουν άμεσα. Οι κατοικίες από στρατόπεδα αναμένονται ακόμη πιο σύντομα, λόγω υφιστάμενων δομών.
Ναι. Μετά από 10 χρόνια μίσθωσης (μοντέλο rent-to-own), θα υπάρχει δυνατότητα εξαγοράς μέρους των κατοικιών. Το Δημόσιο θα κρατά τουλάχιστον το 30% για κοινωνική χρήση.
Δημιουργούνται δομές βραχυχρόνιας φιλοξενίας (ημερήσια, ολιγοήμερη ή έως 30 ημέρες σε έκτακτες ανάγκες), ικανοποιώντας ένα πάγιο αίτημα της κοινότητας και προσφέροντας ανακούφιση στις οικογένειες.