Στη ζωή δεν είναι όλοι οι δρόμοι ίδιοι και φυσικά δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες και πολυτέλειες. Ναι, πολυτέλεια θεωρείται -και δεν πρέπει κανείς να το ξεχνά ή να το θεωρεί δεδομένο- να είμαστε υγιείς και δυνατοί, ώστε να κυνηγάμε τους στόχους και τα όνειρά μας, ανεξάρτητα από το αν τα πετυχαίνουμε ή όχι.
Τρανό παράδειγμα σε όλο αυτό αποτελούν δυο φίλοι, ο Ben Spencer και ο Peter Smorthit, οι οποίοι έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που διασχίζουν τις Άλπεις με… αναπηρικό αμαξίδιο. Ναι, με αναπηρικό αμαξίδιο!
Σε διάστημα 18 ημερών, εν μέσω καυσώνων και απότομων κλίσεων, οι δυο τους διένυσαν 422 χλμ. (το ισοδύναμο με 10 μαραθωνίους) από το Μοντρέ, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης στην Ελβετία, μέχρι τη λίμνη Κόμο στην Ιταλία.
Ασφαλώς και δεν ήταν εύκολο όλο αυτό. Λίγες μέρες μετά την έναρξη του ταξιδιού, οι δύο βρέθηκαν μπροστά από μια απότομη ανηφόρα σε ένα φαράγγι, χωρίς προσβάσιμο μονοπάτι προς τα εμπρός. Ο 33χρονος παραπληγικός Smorthit σηκώθηκε από την καρέκλα του και έσερνε τον εαυτό του και το αναπηρικό του καροτσάκι για περισσότερο από ένα χιλιόμετρο στην ανηφόρα, καθώς ο Spencer ακολουθούσε, κινούμενος μόνο λίγα μέτρα κάθε φορά. Χρειάστηκαν δύο ώρες.
«Αυτό ήταν απλώς ένα σπουδαίο κατόρθωμα αντοχής», ανέφερε ο Spencer σε τηλεφωνική επικοινωνίας που είχε σε έναν σταθμό στον δρόμο στη Γαλλία, όπου οι δύο είχαν σταματήσει στον δρόμο της επιστροφής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Spencer είναι πεπεισμένος, ότι ο σωματικός πόνος ήταν ένα μικρό τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για τον μεγαλύτερο στόχο.
Οι δυο τους ξεκίνησαν αυτή την περιπέτεια για να ευαισθητοποιήσουν το κοινό και να συγκεντρώσουν χρήματα για την αταξία, μια σπάνια νευρολογική διαταραχή που πλήττει 12.500 άτομα μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, μεταξύ των οποίων και ο Spencer.
Τι πραγματικά χρειάζεται για να διασχίσει κανείς τις Άλπεις με αναπηρικό καροτσάκι;
Η περιπέτεια αυτή δοκίμασε τους δυο φίλους, όσο τίποτα άλλο στη ζωή τους. Οι Άλπεις δεν παρουσίαζαν μόνο απότομες αναβάσεις, αλλά και ακραίες θερμοκρασίες (σχεδόν 40°C) και στιγμές πραγματικού κινδύνου, με όλες αυτές τις αντιξοότητες όμως να σε ανταμείβουν με μοναδικές θέες.
«Ο Peter είναι ένας σπουδαίος αθλητής με μεγάλες αντοχές, αλλά με εμένα και την αταξία μου, έπρεπε πραγματικά να βρούμε ένα μοτίβο για το πώς θα μπορούσα να το κάνω και να ανακάμψω», λέει ο Spencer για τη διαχείριση της εξαντλητικής διαδρομής, με υψόμετρο που άγγιζε τα 2.000 μέτρα και ταυτόχρονα είχε μεγάλες ζέστες.
Πριν φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο, είχαν προετοιμάσει μια διαδρομή μέσω του EuroVelo και είχαν σημειώσει κάποιους απομονωμένους δρόμους μέσα από την Ελβετία και την κοιλάδα του Ροδανού. Την όλη προσπάθεια βοήθησαν τρία ακόμη άτομα, δυο εκ των οποίων έπασχαν επίσης από αταξία. Αρχικά είχε προγραμματιστεί σαν ένα ταξίδι 10 έως 12 ημερών, όμως το ταξίδι επεκτάθηκε σε 18, καθώς ο καιρός είχε… άλλη άποψη.
«Και ο Peter και εγώ δυσκολευόμαστε να ρυθμίσουμε τη θερμοκρασία του σώματός μας», εξηγεί ο Spencer: «Ο Peter έχει τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη και μπορεί να περιέλθει σε μια δυνητικά απειλητική για τη ζωή πάθηση, όπου ξαφνικά, μπορεί να λιποθυμήσει από τη ζέστη. Μια φορά, μάλιστα αναγκάστηκα να του ρίξω πολλά μπουκάλια νερό, για να τον συνεφέρω».
Παρά τη ζέστη, τα σωματικά και ψυχικά μειονεκτήματα αντισταθμίστηκαν και έγιναν… όπλα. «Το να φτάσουμε στην κορυφή του πρώτου περάσματος, στην Ελβετία, επιβεβαίωσε το γεγονός ότι μπορούσαμε να το πετύχουμε», λέει ο Spencer.
«Ήθελα πραγματικά να καταλάβουν οι άνθρωποι, ότι τα άτομα με αναπηρία μπορούν επίσης να πετύχουν ακραία πράγματα, ακόμη και τόσο ακραία όσο ο γύρος των Άλπεων πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο», καταλήγει ο Spencer.
