Πόσοι από εμάς ζούμε στ’ αλήθεια το καλοκαίρι και πόσοι απλά το μετατρέπουμε σε περιεχόμενο προς κατανάλωση; Πού βρίσκεται η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να κρατάμε αυθεντικές αναμνήσεις και στο να… κατασκευάζουμε εντυπώσεις;
Το καλοκαίρι, κάποτε, ήταν μια εποχή γεμάτη χαλάρωση, αυθορμητισμό και στιγμές που ζούσαμε ξένοιαστα, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Σήμερα, όμως, φαίνεται να έχει μετατραπεί σε ένα σκηνικό που πρέπει να αποτυπωθεί με τον πιο προσεγμένο τρόπο. Μια στιγμή που, αν δεν φωτογραφηθεί σωστά, φιλτραριστεί επιμελώς και αναρτηθεί εγκαίρως, μοιάζει… σαν να μην συνέβη ποτέ.
Αρκεί να κάνεις ένα απλό scroll στο Instagram ή στο TikTok κατά τους καλοκαιρνούς μήνες για να νιώσεις σαν να παρακολουθείς έναν διαγωνισμό ευτυχίας. Εξωτικά νησιά, κορμιά που φαίνεται να μην ιδρώνουν ποτέ, παγωμένα κοκτέιλ που διατηρούν τη μορφή τους, και παρέες που γελούν ασταμάτητα.
Το πρόβλημα δεν είναι η ομορφιά αυτών των στιγμών, αλλά η πίεση που δημιουργεί η συνεχής έκθεσή μας σε αυτήν την «εξιδανικευμένη» εικόνα. Πολλοί νιώθουν πως το δικό τους καλοκαίρι είναι φτωχότερο, πιο απλό, λιγότερο εντυπωσιακό.
Μια βουτιά στην κοντινή παραλία, ένας ελληνικός καφές σε ένα ήσυχο χωριό ή μια βραδία με φίλους στην ταράτσα, μοιάζουν να μην συγκρίνονται με τις εικόνες από τα χλιδάτα party της Μυκόνου ή τα drone πλάνα από εξορμήσεις με σκάφη σε κρυφές παραλίες του Ιονίου.
Ζούμε σε μια εποχή όπου το να ζεις την εμπειρία παραμερίζεται μπροστά στην ανάγκη να την προβάλλεις. Πριν προλάβουμε να χαρούμε μια στιγμή, τρέχουμε να την απαθανατίσουμε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθούμε και να την παρουσιάσουμε με τον πιο στρατηγικό τρόπο: το σωστό φως, τη σωστή λεζάντα, τα κατάλληλα hashtags.
Και κάπως έτσι χάνεται η ουσία. Χάνεται το αυθεντικό βίωμα, η μυρωδιά του αντηλιακού, ο ήχος των τζιτζικιών, η αίσθηση του νερού στο δέρμα μας. Το καλοκαίρι καταλήγει να ζει στα stories και όχι μέσα μας.
Δεν είναι όλα ψεύτικα, ούτε όλα γίνονται για επίδειξη. Πολλοί μοιράζονται τις όμορφες στιγμές τους επειδή νιώθουν πληρότητα και θέλουν να τη μοιραστούν. Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «Απολαμβάνω πραγματικά αυτό που ζω ή το ετοιμάζω για τους άλλους;»
Η ανάγκη να ανήκουμε σε μια κοινότητα είναι βαθιά ανθρώπινη. Όμως το καλοκαίρι έχει κάτι πολύ πιο πολύτιμο από μια απλή εικόνα. Είναι μια επιστροφή στον εαυτό μας, μια ευκαιρία να γεμίσουμε κενές σελίδες με ήλιο, απλότητα και αλήθεια.
Δεν χρειάζεται τέλειες φωτογραφίες ή ιδανικά καρέ. Αρκεί να το ζήσεις – όπως μπορείς και όπου μπορείς. Με φίλους ή μόνος, σε ένα νησί ή στο μπαλκόνι σου. Το πιο σημαντικό είναι να ζήσεις τη στιγμή και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για όσα έχεις.
Και μετά, αν θέλεις, μπορείς να το μοιραστείς. Ή και όχι. Γιατί το καλοκαίρι που ζεις αληθινά δεν χρήζει αποδείξεων και πειστηρίων.
