Κάποτε ήταν κοινωνικά αποδεκτό να καπνίζεις σε κλειστούς χώρους, να φοράς παράξενες, φαρδιές γραβάτες και να χτυπάς τη γραμματέα σου φιλικά στην πλάτη (ή… και όχι τόσο φιλικά).
Οι εποχές αλλάζουν – και, μεταξύ μας, ευτυχώς. Αλλά τώρα που οι ιδιοκτήτες των καφέ έχουν αρχίσει να στραβώνουν με εμάς, τους απομακρυσμένους εργαζόμενους (freelancers και remote workers), μήπως να το ξανασκεφτούμε;
Ας δούμε την εμπειρία της Emily Watkins, ανεξάρτητης συγγραφέα με έδρα το Λονδίνο:
«Το τραπέζι της κουζίνας μου, όπου κάνω τη δουλειά μου, είναι μια χαρά. Έχει παράθυρο δίπλα του. Έχω ένα βραστήρα που μπορώ να χρησιμοποιώ όποτε θέλω. Μπορώ να ακούω τη μουσική μου, να μιλάω δυνατά στο τηλέφωνο και να ξαπλώνω στον καναπέ όταν κουράζομαι.
Αλλά η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ζωής, και ειλικρινά, αν αυτές ήταν οι μοναδικές μου επιλογές, θα είχα τρελαθεί. Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν co-working spaces, αλλά α) είναι γεμάτα ανυπόφορους τύπους και β) δεν μπορώ να τα πληρώσω.
Ευτυχώς, η ζωντάνια του έξω κόσμου, αυτός ο χαλαρωτικός λευκός θόρυβος της ζωής πέρα από το πληκτρολόγιό μου, είναι τόσο κοντά όσο το πλησιέστερο καφέ – προς το παρόν.
Η δυνατότητα να εργάζομαι από όπου θέλω είναι από τα αγαπημένα μου προνόμια ως συγγραφέα. Όμως, αυτή η μεγάλη ελευθερία έχει γίνει αντικείμενο κατάχρησης από τους «νομάδες των laptop», σε τέτοιο βαθμό που κινδυνεύουμε να τη χάσουμε εντελώς. Φωνές σε Zoom κλήσεις, κατάληψη τραπεζιών με ελάχιστη κατανάλωση – δεν είναι περίεργο που οι ιδιοκτήτες των καφέ έχουν αρχίσει να αγανακτούν. Το να παραγγείλεις ένα τσάι και να κάθεσαι όλη μέρα είναι απλά αγένεια – και για την επιχείρηση, κακή πρακτική.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ένα καφέ γεμάτο laptop αλλάζει τελείως την ατμόσφαιρά του – από ένα ζεστό σημείο κοινωνικοποίησης μετατρέπεται σε άτυπο co-working space (και είπαμε πόσο ανυπόφορα είναι αυτά).
Σίγουρα, πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία στον αριθμό των laptop χρηστών σε σχέση με τους υπόλοιπους πελάτες. Ευτυχώς, μετά από χρόνια εμπειρικής έρευνας – κάνω αυτή τη δουλειά πριν καν την πανδημία – έχω αναπτύξει έναν κώδικα συμπεριφοράς για να διατηρηθεί η ισορροπία μεταξύ laptop χρηστών και καφέ.
Και πρέπει να ακούσετε, γιατί αν συνεχίσουμε να το καταστρέφουμε, θα μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι στα τραπέζια της κουζίνας μας.
1. Μέγιστος χρόνος παραμονής: 4 ώρες, ξοδεύοντας περίπου 5€ κάθε δύο. Αν σχεδιάζεις να μείνεις όλη μέρα, αγόρασε τουλάχιστον ένα γεύμα.
2. Απαγόρευση Zoom και τηλεφωνικών κλήσεων. Καμία εξαίρεση. Ο χρήστης laptop πρέπει να ενσωματώνεται διακριτικά στο περιβάλλον, όχι να το κατακλύζει με την «παραγωγικότητά» του. Αν έχεις κλήση, μείνε σπίτι ή βγες έξω.
3. Διάλεξε το μικρότερο διαθέσιμο τραπέζι. Δεν κάθεσαι σε τετραθέσιο αν είσαι μόνος με το MacBook σου.
4. Μην ενοχλείς το προσωπικό για φορτιστές. Αν δεν υπάρχει πρίζα διαθέσιμη, λύσε το θέμα μόνος σου – το προσωπικό δεν είναι εκεί για να διαχειρίζεται το γραφείο σου.
5. Μην παίζεις μουσική χωρίς ακουστικά. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά κάποιος που συνάντησα πρόσφατα σε ένα Starbucks, μάλλον δεν το είχε καταλάβει.
Συμπερασματικά: μην ξεπερνάς τα όρια, ξόδεψε αναλογικά και δείξε ότι εκτιμάς – όχι ότι θεωρείς δεδομένο – το χώρο.
Όπως πολλοί Βρετανοί τουρίστες με κάνουν να θέλω να κρυφτώ ή να προσποιηθώ πως είμαι Γαλλίδα, έτσι και η συμπεριφορά κάποιων laptop χρηστών με κάνει να ντρέπομαι που ανήκω στην ίδια κατηγορία. Όμως, παρά τη δυσαρέσκεια των ιδιοκτητών, δεν υπάρχει λόγος να μη βρούμε ξανά τη χρυσή τομή.
Οι καφετέριες δεν είναι απλά ένας όμορφος χώρος για δουλειά – έχουν ιστορικά συνδεθεί με τη δημιουργικότητα και την ανταλλαγή ιδεών. Η ζωντανή, παραγωγική ατμόσφαιρα ενός καφέ είναι συχνά το μόνο που χρειάζομαι για να ξεκολλήσω από ένα δύσκολο project – και μου θυμίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω (φαντάζομαι πως όσοι δουλεύουν σε γραφεία το καταλαβαίνουν αυτό καθημερινά).
Είναι, λοιπόν, ένας πόρος πολύτιμος για να χαθεί. Και αν όντως μας πετάξουν έξω και μείνουμε μόνο με τις κουζίνες μας και τα co-working spaces… ίσως χρειαστεί να βρω μια «πραγματική» δουλειά».
