Σε κάθε γραφείο, υπάρχει πάντα εκείνος ο άνθρωπος που, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς να «φωνάζει» για τις επιτυχίες του, ξαφνικά ανακοινώνεται ότι παίρνει προαγωγή. Κι ενώ οι υπόλοιποι αναρωτιούνται πώς συνέβη αυτό τόσο γρήγορα, η απάντηση είναι πιο απλή απ’ όσο φαίνεται: Το έργο του ήταν αδύνατο να αγνοηθεί.
Δεν χρειάστηκε να διεκδικήσει τίτλους ή να κάνει παρασκηνιακή πολιτική. Απλώς λειτούργησε ήδη σαν να βρισκόταν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Και η ηγεσία… το πρόσεξε.
Σύμφωνα με έμπειρα στελέχη ανθρώπινου δυναμικού, οι εργαζόμενοι που προάγονται ταχύτερα συνήθως ακολουθούν, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν, μερικές πολύ συγκεκριμένες συνήθειες.
Και κάπως έτσι, ο δρόμος προς την κορυφή γίνεται ξαφνικά πιο σύντομος.
Δεν περιμένουν να «σφίξουν χέρια» όταν ξεσπάσει κρίση. Ξεκινούν πολύ νωρίτερα, επενδύοντας σε αληθινές ανθρώπινες σχέσεις με συναδέλφους και ανώτερα στελέχη.
Και το κάνουν έξυπνα: ακούνε πρώτα, βοηθούν μετά. Έτσι, χτίζουν ένα δίχτυ εμπιστοσύνης που τους συνοδεύει παντού.
Εκεί που άλλοι προσπερνούν τα «παρατημένα» καθήκοντα, εκείνοι τα σηκώνουν στον ώμο τους. Δεν τους το ζήτησε κανείς κι αυτό είναι το εντυπωσιακό.
Ακόμα πιο έξυπνοι; Κρατούν σημειώσεις με όσα αναλαμβάνουν εκτός καθηκόντων τους, ώστε να έχουν απτά στοιχεία όταν έρθει η ώρα της αξιολόγησης.
Δεν αφήνουν τη δουλειά τους να «μιλήσει μόνη της», της δίνουν και… μικρόφωνο.
Φτιάχνουν κατανοητούς πίνακες με τα αποτελέσματα που φέρνουν και τα συνδέουν με τους μεγάλους στόχους της εταιρείας. Έτσι, η διοίκηση βλέπει ξεκάθαρα γιατί αξίζουν κάτι παραπάνω.
Αντί να ρωτούν βιαστικά ό,τι τους κατέβει, ψάχνονται πρώτα και μετά κάνουν ερωτήσεις που οδηγούν σε βαθύτερες συζητήσεις και στρατηγική σκέψη.
Οι ερωτήσεις τους δεν δείχνουν άγνοια αλλά περιέργεια, εξυπνάδα και όραμα.
Όταν προκύπτει πρόβλημα, δεν το μεταφέρουν απλώς στο αφεντικό. Το ξεψαχνίζουν, δοκιμάζουν μια-δυο ιδέες και έρχονται με συγκεκριμένες προτάσεις, μαζί με κόστος και χρόνο.
Ηγεσία σημαίνει να κάνεις τη ζωή των άλλων πιο εύκολη — κι αυτοί το ξέρουν καλά.
Πολλοί οργανώνουν 15λεπτες mini συνεδρίες για να δείξουν στους συναδέλφους τους χρήσιμα tips και τεχνικές. Όχι επειδή «το παίζουν ειδικοί», αλλά γιατί ξέρουν ότι όταν ανεβαίνει όλη η ομάδα, ανεβαίνουν κι αυτοί.
Εκεί που οι άλλοι διστάζουν, εκείνοι λένε «γιατί όχι;» — ειδικά όταν πρόκειται για έργα που συνδέονται με τους μελλοντικούς τους στόχους.
Και δεν πάνε απροετοίμαστοι· στρώνουν πρώτα ένα δίκτυο υποστήριξης για να έχουν «μαξιλάρι» αν τα πράγματα στραβώσουν.
Αντί να περιμένουν να πάρουν τον τίτλο για να μπουν στο «πετσί» του ρόλου, μελετούν από νωρίς τι απαιτεί. Χαρτογραφούν τι τους λείπει, δουλεύουν πάνω σε αυτές τις δεξιότητες μέσα από την τρέχουσα δουλειά τους και σιγά-σιγά αρχίζουν να λειτουργούν σαν… ήδη προαχθέντες.
Ίσως το πιο δυνατό τους χαρτί: προβλέπουν τις ανάγκες του προϊσταμένου τους και του λύνουν τα χέρια πριν καν το ζητήσει.
Γίνονται το άτομο που εμπιστεύεται για κάθε λεπτή αποστολή — και το όνομά τους είναι πάντα πρώτο στο μυαλό του όταν ανοίξει μια θέση πιο ψηλά.
Όλες αυτές οι κινήσεις δεν είναι πολιτική, ούτε «κόλπα καριέρας».
Είναι απλώς ο τρόπος σκέψης όσων έχουν αποφασίσει να παίξουν στο επόμενο επίπεδο πριν πάρουν τον τίτλο.
Κι όταν συμβαίνει αυτό;
Η ηγεσία δεν μπορεί να μην το προσέξει.
