Μεγάλη συζήτηση έχει δημιουργηθεί γύρω από η προσαρμογή της Γενιάς Ζ (γεννημένοι κυρίως στα τέλη των 90’s κι έπειτα) στο εργασιακό περιβάλλον και το αν αυτή η γενιά είναι συμβατή με τις πιο παραδοσιακές αρχές του εργασιακού κόσμου.
Πολλοί θεωρούν, ότι απλώς είναι μια ιδιομορφία της ηλικίας και με την πάροδο του χρόνου θα κάνουν το πολυπόθητο «adopt», ενώ άλλοι ισχυρίζονται, ότι η ένταξή τους σε μια επαγγελματική ομάδα είναι μια συνεχής πρόκληση, που μόνο κακό μπορεί να κάνει στο σύνολο.
Η Alison Green, η οποία διερευνά κάθε είδους συγκρούσεις στον χώρο εργασίας μέσω της στήλης της «Ask a manager» που διαβάζουν ουκ ολίγοι αναγνώστες, δεν πιστεύει στη συκοφαντία της Γενιάς Ζ ή ότι ορισμένες γενιές είναι «καλύτεροι» εργαζόμενοι από άλλες. Εν ολίγοις πάει κόντρα σε όσους θεωρούν ότι η γενιά αυτή είναι φυγόπονη και πιο χαλαρή.
«Όταν οι millennials ήταν αυτοί που ήταν νέοι στο εργατικό δυναμικό, ακούγονταν τόσες πολλές ανοησίες για την κακή εργασιακή τους ηθική και ότι όλοι χρειάζονταν επιβραβεύσεις. Αυτές ήταν όλες ανοησίες» τονίζει η Green.
Οι νέοι εργαζόμενοι ανέκαθεν έρχονταν στον επαγγελματικό κόσμο αμφισβητώντας τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν τις τρέχουσες διαδικασίες, να καινοτομήσουν νέες ιδέες και να κάνουν την εργασία πιο άνετη.
Ωστόσο, η Green λέει ότι η εμπειρία της αποφοίτησης από το κολέγιο και της έναρξης μιας πρώτης δουλειάς θα μπορούσε να έχει σημαντικό αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο η Γενιά Z εισάγεται στην αγορά εργασίας. «Οι νέοι εργαζόμενοι μπορεί να έχουν χάσει την ευκαιρία να αναπτύξουν κρίσιμες κοινωνικές και μαθησιακές δεξιότητες, ενώ φοιτούσαν στο σχολείο ή ολοκλήρωναν πρακτική άσκηση εικονικά, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αυτό σίγουρα τους πήγε πίσω» λέει η Green.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι διευθυντές βλέπουν στοιχεία για αυτό και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν νέους εργαζόμενους που έχουν διαφορετική εμπειρία στην αρχή της σταδιοδρομίας τους από τη δική τους, προσθέτει.
«Δεν είναι λοιπόν η Γενιά Ζ, η Γενιά Χ και ούτω καθεξής που φταίει, αλλά η έλλειψη εμπειρίας και η ξεχωριστή προσωπικότητα. Αυτό που χρειάζονται όλοι, αυτό που χρειαζόμαστε άπαντες, είναι λίγος χώρος και χρόνος, ώστε να μπορέσουμε εν καιρώ να ξεδιπλώσουμε τα ταλέντα μας, με φυσική ροή και όχι με τη βία και με πίεση» σημειώνει επιπλέον η Alison Green.
Και για το εν λόγω θέμα κλείνει, με ένα ερώτημα: «Είναι σημαντικό να βλέπουμε την κριτική για τους νεότερους εργαζόμενους και να σκεφτόμαστε, αν όντως πρόκειται για… χάσμα γενεών ή απλώς είμαστε προκατειλημμένοι και αυστηροί εκ των προτέρων με τους πιο νέους συναδέλφους μας».
