Η Florence Poirel είχε μια άνετη και πλουσιοπάροχη ζωή στη Ζυρίχη, δουλεύοντας ως ανώτερη program manager στην Google και βγάζοντας περίπου 390.000 δολ. τον χρόνο. Βρισκόταν σε ένα ιδανικό εργασιακό περιβάλλον, χωρίς άγχος και πιέσεις, ωστόσο κάτι της έλειπε.
Στα 37 τους λοιπόν, πήρε τη μεγάλη απόφαση να αφήσει τα πάντα πίσω της. «Δεν ήμουν καθόλου δυστυχισμένη», λέει στο CNBC. «Απλώς συνειδητοποίησα πόσο σημαντικός είναι ο ποιοτικός χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπώ».
Η απόφαση άρχισε να ωριμάζει όταν γνώρισε τον σύντροφό της, Jan, επίσης στέλεχος της Google, 17 χρόνια μεγαλύτερό της. «Δεν μπορούσα να περιμένω τη σύνταξη για να απολαύσω τη ζωή μαζί του. Τότε εκείνος θα ήταν πολύ μεγαλύτερος», εξηγεί.
Από το ρίσκο στην «απογείωση»
Η Poirel, πάντα επιμελής στις αποταμιεύσεις της, άρχισε να ακολουθεί το κίνημα FIRE (Financial Independence, Retire Early), μια φιλοσοφία που προωθεί την επιθετική αποταμίευση και επένδυση ώστε να εξασφαλίσεις οικονομική ανεξαρτησία και να αποχωρήσεις νωρίς από την εργασία.
«Κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω να ανεβαίνω σκαλοπάτια στην ιεραρχία. Είχα φτάσει στο σημείο που ένιωθα ευτυχισμένη κι ελεύθερη να κάνω κάτι άλλο», λέει.
Η τόλμη δεν της ήταν άγνωστη λέξη ωστόσο. Το 2013, εργαζόταν σε μια θέση μάρκετινγκ στο Βέλγιο που δεν την ικανοποιούσε. Έπειτα από μια κουβέντα με συνάδελφο, θυμήθηκε ένα γαλλικό γνωμικό που έλεγε «όποιος δεν ρισκάρει, δεν κερδίζει».
Την επόμενη Δευτέρα παραιτήθηκε. Μετακόμισε στο Δουβλίνο, χωρίς δουλειά και γνωριμίες. Σύντομα, προσλήφθηκε στη Google με ετήσιες απολαβές 60.000 δολαρίων, ξεκινώντας μια δεκαετία επιτυχημένης πορείας: από content moderation στην Ιρλανδία έως ανώτατη διοικητική θέση στη Ζυρίχη.
Τον Ιανουάριο 2024, έχοντας συγκεντρώσει 1,5 εκατ. δολάρια, αποφασίζει με τον Jan να κάνουν το επόμενο βήμα. Τον Απρίλιο εκείνου του έτους και οι δύο παραιτούνται. Η ίδια το αποκαλεί «mini-retirement»: ένα διάλειμμα 18 μηνών, με επαρκές κεφάλαιο για να καλύψει όλες τις ανάγκες τους.
«Η ζωή είναι πολύ όμορφη για να την περνάμε δουλεύοντας»
«Το να πεις “όχι” σε τέτοιο εισόδημα είναι δύσκολο», παραδέχεται. Όμως δεν το μετάνιωσε ούτε στιγμή. Σήμερα, η Poirel ζει στους ρυθμούς που η ίδια διάλεξε: κολυμπά καθημερινά, ταξιδεύει, λειτουργεί ως life coach για γυναίκες και περνά πολύτιμο χρόνο με τον σύντροφό της.
«Πίστευα πως θα βαριόμουν», λέει. «Όμως, ενάμιση χρόνο μετά, δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα πλήξης». Αν επιστρέψει ποτέ στη δουλειά, θα είναι με τους δικούς της όρους – ίσως μερική απασχόληση, ίσως κάτι που την εμπνέει.
Η Poirel γνωρίζει πόσο προνομιούχα είναι που μπόρεσε να κάνει αυτή την επιλογή, αλλά πιστεύει πως το μήνυμα έχει ευρύτερη αξία. «Η ζωή είναι μικρή. Και πανέμορφη», λέει. «Είναι λυπηρό να αναλώνεται σε ατελείωτες ώρες δουλειάς, όταν μπορείς να τη γεμίσεις με φύση, φίλους, οικογένεια και πράγματα που σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο», καταλήγει.
